মোৰ কবলগীয়া নাই

মই কেতিয়াও বতাহৰ লগত যোৱা নাই|

মাত্ৰ বতাহে যিফালে লৈ যাব বিচাৰিছে সেইফালেই গৈছো|

কেতিয়াবা তোমাৰ ফালে|

তোমাৰ মনৰ দুৱাৰখন খোলা আছে বুলি|

আৰু নেদেখা নুবুজা বহুত কিবা কিবি আছে বুলি|

তুমি অহাৰ আগতে মই বহুত উৰিব চেষ্টা কৰিছিলো|

কিন্তু সফল হব পৰা নাছিলো|

উৰিবলৈ ডেউকা পোৱা নাছিলো|

যেতিয়া তুমি মোৰ জিৱনলৈ আহিলা, মোৰ গোটেই জিৱন সলনি কৰি পেলালা|

তুমি মোক আকাশখনিলৈ লৈ গলা|

মোক উৰিব শিকালা|

তোমাৰ বাবে মই বলিয়া হৈ পৰিলো|

এনেকুৱা লাগিল যেন তোমাৰ দুচকুতেই মোৰ পৃথিৱী|

তোমাৰ দুচকুত মই নিজকে হেৰুৱাই পেলালো|

তোমাৰ পৰা মই দুৰত থাকিব নোৱাৰো|

এনেকুৱা অনুভব হ’ল যেন তুমিও মোৰ মৰম বিচাৰিয়ে আহিছা|

মই তুমি জনাতো বিচাৰো যে মোৰ জিৱন আকাশ কেৱল তোমাৰ বাবে|

মই তোমাৰ কথাত কি অনুভব কৰো|

কিন্তু কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যেন তোমাৰ জানিবৰ আগ্ৰহ নাই|

তুমি মোক কিছুমান এনেকুৱা বস্তু দেখুৱালা|

যিতো মই আগাতে কেতিয়াও দেখা নাছিলো, মাত্ৰ শুনিছিলো|

কিন্তু তুমি মোক তাৰ সত্যতাৰ প্ৰমান দিলা আৰু মোক বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য কৰালা|

তথাপি মই তোমাক কেতিয়াও প্ৰশ্ন নকৰো|

মাত্ৰ কব বিচাৰো মই তোমাক ভলপাও তুলনাহীন, অজস্ৰ, অপাৰ|

আৰু মোৰ কবলগীয়া নাই|