মই আজি সুখী

কেনেকুৱা তোমাৰ?
বহুত ভাল| তোমাৰ কেনেকুৱা? কথাষাৰই কওতে গলতো বিষায় যোৱা যেন লাগিল|
তেও কলে, ভালেই আছো, তোমাৰ দৰেই বহুত ভাল|
    বহুত কষ্টৰে হাহি এটি মাৰি তেওক সম্ভাষন জনাবলৈ সক্ষম হ’লো| তুমি আতৰি যোৱাৰ পৰা হাহিবোৰ জানো ক’ত হেৰাই গ’ল, আৰু যি এবাৰ গ’ল কেতিয়াও আৰু ঘুৰি নাহিল|
    তুমিওতো আগতে তেনেকৈ কৈছিলা| কিন্তু এতিয়া সেই সকলোবোৰ যান্ত্ৰিকতা যেনহে লাগে| সেইবাবে সেইবোৰ কথালৈ এতিয়া একেবাৰে গুৰুত্ব নিদিও| তথাপি ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত অনিচ্ছা সত্বেও ভাল নলগা কামবোৰ কৰিব লগা হয়|
    "ভালপোৱা" শব্দতোৱে এতিয়া বহুত অস্বস্তিত পেলাই মোক| বহুত বেয়া পাও এতিয়া এই শব্দতো| আগৰ পৰাই যে বেয়া পাও তেনেকুৱা নহয়| বেয়া পোৱা বিষয়বোৰৰ ভিতৰত এই বিষয়টোক অন্তৰ্ভুক্ত কৰিবলগীয়া হোৱাত ম’ই অতিকৈ দুখী| কিন্তু কি কৰিম, উপায় নাই, বাধ্য হৈ গৈছো| বহুত চেষ্টা কৰিলো কথাবোৰ নিজে সমাধান কৰিবলৈ| কিন্তু দিশহাৰা ধুমুহা জাকে সকলো খেলি মেলি কৰি পেলালে|
    সেইদিনাৰ সকলো কথাই মোৰ মনত আছে| গোটেই দিনতও তোমাৰ মোবাইল ফোনতো বন্ধ হৈ আছিল| ৰাতি তুমি খুলিছিলা ফোনতো| প্ৰথমবাৰ বাজি বাজি বন্ধ হৈ গৈছিল| দ্বিতীয়বাৰ ৰিচিভ কৰিয়ে তুমি কৈছিলা, "কি হ’ল? কিয় এই ৰাতিখন অসুবিধা দিছা?" ম’ই থতমত খাইছিলো| ম’ই সুধিলো কিয় গোটেই দিনতো বন্ধ কৰি থৈছা ফোনতো? তুমি ক’লা, কেতিয়াবা সময় নাথাকে, কেতিয়াবা ইচ্ছা নাথাকে, আজি এটাও নাই| মোক আমনি নিদিবা, ম’ই শোও|
    ম’ই বোবা হৈ গৈছিলো, উশাহ বন্ধ হৈ গৈছিল, বুকুখন বিষায় উঠিছিলে| ম’ই ভাবি পোৱা নাছিলো তুমি সেইজনীয়ে আছিলানে যিয়ে ৰাতি ১, ২ বজাত মোৰ লগত কথা পাতিবলৈ সাৰে থাকিছিলা, আৰু যে ক’ত কি নকৰিছিলা| তুমি যে কৈছিলা আমাৰ সম্পৰ্ক ইয়াতেই শেষ কৰাই ভাল, তাৰ পিছত আৰু ম’ই একো শুনা নাছিলো|
    সেইদিনাৰ পৰা তুমি আৰু মোৰ লগত কোনোধৰণৰ যোগাযোগ ৰখা নাই, আৰু ম’ইও চেষ্টা কৰা নাই| বহুত কান্দিব বিচাৰিছিলো, কিন্তু কান্দিব নোৱাৰিলো|
    এতিয়া আৰু মোৰ মৰমৰ কোনো নাই| নিজৰ বাহিৰে এতিয়া আৰু আন কাকোৱেই ভাল নাপাও| নিজৰ ভাল লগা কামবোৰহে কৰো, সকলো নিজৰ বাবেই কৰো| সেইদিনাৰ পিছৰ পৰা ম’ই আৰু কেতিয়াও দুখ কৰা নাই| এতিয়া ম’ই আগতকৈ বেছি সুখী| অ’ ম’ই আজি সুখী, তোমাতকৈও বেছি, সকলোতকৈ বেছি, ম’ই আজি সুখী|