অপৰাধ মোৰ

নেজানো তেওৰ চকুয়ে কাক বিচাৰিছিলে,
আশাৰ মায়াবী পখীটি মিছাকৈয়ে উৰি ফুৰিছিল,
যিমানেই তেও আগবাঢ়িছিল দুৰত্ব বাঢ়িহে গৈছিল,
সপোন লক্ষ্য আছিলে আৰু লক্ষ্য সপোন,
পথৰ পৰা পথ ওলায়ে গৈ আছিল,
নেজানো কাৰ বাবে আশাৰ মায়াবী পখীটি মিছাকৈয়ে উৰি ফুৰিছিল,
পুৰণি স্মৃতি বোৰে মোৰ পথত থিয় হৈ মোক কয়,
ইমান ৰ’দত এনেকৈ কিমান ঘুৰি ফুৰিবা,
আহা অকণমান পাৰ হৈ অহা দিনবোৰৰ শীতল ছাত জিৰাই লোৱাহি,
সেই সময় বোৰৰ কথা কও,
য’ত মৰমৰ ফুল ফুলিছিলে,
য’ত কৰোবাৰ ৰূপালী মাতে খিল খিলাই হাহিছিলে,
য’ত কৰোবাৰ চকুৰ পৰা মৰমৰ মুকুতা-মণি সৰিছিলে.
কিন্তু সচাকৈয়ে অপৰাধ মোৰ,
বাওনা হৈ জো’নলৈ হাত মেলিছিলো,
আকাশ খনক মাতিলৈ আনিব বিচাৰিছিলো,
ভাবিছিলো শিলতো ফুল ফুলিব,
কাইতৰ মাজত মৰমৰ সুগন্ধি বিচৰিছিলো,
জুইৰ পৰা শীতলতাৰ আশা কৰিছিলো,
হি’মৰ মাজত বিচাৰিছিলো উমাল মৰম,
সপোন যি দেখিছিলো সচা হোৱাতো বিচাৰিছিলো,
ইয়াৰ বাবে ম’ইতো শাস্তি পাব লগা আছিল পাবয় লাগিব,
সচাকৈয়ে অপৰাধ মোৰহে.....