চিটি বাছৰ অনুভৱ

    "অহ! কি যে কপাল এইখন! পুৰুষ হৈ সমাজখনত চৌদিখতে যন্ত্ৰ্ৰণাত ভুগিছো সেয়া আৰু কিমান সহ্য কৰিম| আকৌ বিয়া কৰাই পত্নীৰ অত্যাচাৰত যি আপদগ্ৰস্ত হ’লো ইয়াক আৰু বৰ্ণনা নকৰো| কোনো ত্ৰানকাৰী শক্তিয়ে মোক আৰু এই আপদগ্ৰস্ততাৰ পৰা পৰিত্ৰান কৰাব নোৱাৰে| আজি নাৰী শক্তিয়ে জগত জিনিছে| সঁচাকৈ নাৰী হোৱাটো যে কিমান লাভজনক! ভিৰ-ভৰ বাছখনৰ পৰা বিভিন্ন কাৰণত, টিকত লোৱাৰ পৰা গেছৰ চিলিণ্ডাৰৰ বাবে লাইন লোৱালৈকে বিভিন্ন কাৰণত মাথো "লেডিচ ফাৰ্ষ্ট"| প্ৰখৰ ৰ’দত অথবা হাড় কঁপোৱা শীতৰ দিনতো আমিবোৰ এই লাইনবোৰত যিমান সময় থিয় দি নাথাকো কিয় কাৰোৰে কোনো গুৰুত্ব নাই| মাথোঁ "লেডিচ ফাৰ্ষ্ট"| লেডিচৰ এনেবোৰ সুবিধাৰ বাবে চিটিবাচত পাঁচ মিনিটৰ কাৰণে এজন বৃদ্বকো লেডিচৰ চিটত বহাৰ সুবিধাকণ দি তেওঁলোকে ক্ষন্তেকৰ বাবেও থিয় হ’ব নোৱাৰে| আৰু এই পিনে ভিৰ-ভাৰ বাছখনত থিয় হৈ থকা অথবা চিটত বহি থকা লেডিচসকলৰ শৰীৰত অজ্ঞাতভাৱে আমাৰ দৰে পুৰুষসকলৰ শৰীৰ স্পৰ্শ কৰিলেই জাঙুৰ খাই উঠে| সকলোবোৰ দিশতে যেন মানুহৰ মৌলিক অধিকাৰবোৰ লেডিচসকলেই এনেদৰেই ভোগ কৰিবলৈ পায়|"
    ওপৰোক্ত লিখনিখিনি মোৰ এজন ব্যক্তিৰ লগত হোৱা কথোপকথন| ব্যক্তিজনে কোৱা কথাখিনি হুবহু ইয়াত তুলি দিয়া হ’ল| তেওৰ বয়স প্ৰায় ৫০ মান হ’ব চাগে| কিন্তু তেওৰ কথাখিনি কিছু পৰিমানে মন কৰিবলগীয়া| বিষেশকৈ চিটিবাছ, চিটত বহা, বৃদ্ব আৰু অজ্ঞাতভৱে স্পৰ্শ হোৱাৰ যিখিনি কথা তেখেতে কৈছিলে, সেইখিনি| বহু ক্ষেত্ৰত তেনেকুৱা হোৱা দেখা যায়| কিন্তু কথাটো ভাবি চাব লগীয়া| মোৰ চিটিবাছৰ অভিজ্ঞতা অতিসোনকালেই আপোনালোকৰ মাজলৈ লৈ আহিম|                                     ক্ৰমশ...    (আগলৈ)

মই আজি সুখী

কেনেকুৱা তোমাৰ?
বহুত ভাল| তোমাৰ কেনেকুৱা? কথাষাৰই কওতে গলতো বিষায় যোৱা যেন লাগিল|
তেও কলে, ভালেই আছো, তোমাৰ দৰেই বহুত ভাল|
    বহুত কষ্টৰে হাহি এটি মাৰি তেওক সম্ভাষন জনাবলৈ সক্ষম হ’লো| তুমি আতৰি যোৱাৰ পৰা হাহিবোৰ জানো ক’ত হেৰাই গ’ল, আৰু যি এবাৰ গ’ল কেতিয়াও আৰু ঘুৰি নাহিল|
    তুমিওতো আগতে তেনেকৈ কৈছিলা| কিন্তু এতিয়া সেই সকলোবোৰ যান্ত্ৰিকতা যেনহে লাগে| সেইবাবে সেইবোৰ কথালৈ এতিয়া একেবাৰে গুৰুত্ব নিদিও| তথাপি ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত অনিচ্ছা সত্বেও ভাল নলগা কামবোৰ কৰিব লগা হয়|
    "ভালপোৱা" শব্দতোৱে এতিয়া বহুত অস্বস্তিত পেলাই মোক| বহুত বেয়া পাও এতিয়া এই শব্দতো| আগৰ পৰাই যে বেয়া পাও তেনেকুৱা নহয়| বেয়া পোৱা বিষয়বোৰৰ ভিতৰত এই বিষয়টোক অন্তৰ্ভুক্ত কৰিবলগীয়া হোৱাত ম’ই অতিকৈ দুখী| কিন্তু কি কৰিম, উপায় নাই, বাধ্য হৈ গৈছো| বহুত চেষ্টা কৰিলো কথাবোৰ নিজে সমাধান কৰিবলৈ| কিন্তু দিশহাৰা ধুমুহা জাকে সকলো খেলি মেলি কৰি পেলালে|
    সেইদিনাৰ সকলো কথাই মোৰ মনত আছে| গোটেই দিনতও তোমাৰ মোবাইল ফোনতো বন্ধ হৈ আছিল| ৰাতি তুমি খুলিছিলা ফোনতো| প্ৰথমবাৰ বাজি বাজি বন্ধ হৈ গৈছিল| দ্বিতীয়বাৰ ৰিচিভ কৰিয়ে তুমি কৈছিলা, "কি হ’ল? কিয় এই ৰাতিখন অসুবিধা দিছা?" ম’ই থতমত খাইছিলো| ম’ই সুধিলো কিয় গোটেই দিনতো বন্ধ কৰি থৈছা ফোনতো? তুমি ক’লা, কেতিয়াবা সময় নাথাকে, কেতিয়াবা ইচ্ছা নাথাকে, আজি এটাও নাই| মোক আমনি নিদিবা, ম’ই শোও|
    ম’ই বোবা হৈ গৈছিলো, উশাহ বন্ধ হৈ গৈছিল, বুকুখন বিষায় উঠিছিলে| ম’ই ভাবি পোৱা নাছিলো তুমি সেইজনীয়ে আছিলানে যিয়ে ৰাতি ১, ২ বজাত মোৰ লগত কথা পাতিবলৈ সাৰে থাকিছিলা, আৰু যে ক’ত কি নকৰিছিলা| তুমি যে কৈছিলা আমাৰ সম্পৰ্ক ইয়াতেই শেষ কৰাই ভাল, তাৰ পিছত আৰু ম’ই একো শুনা নাছিলো|
    সেইদিনাৰ পৰা তুমি আৰু মোৰ লগত কোনোধৰণৰ যোগাযোগ ৰখা নাই, আৰু ম’ইও চেষ্টা কৰা নাই| বহুত কান্দিব বিচাৰিছিলো, কিন্তু কান্দিব নোৱাৰিলো|
    এতিয়া আৰু মোৰ মৰমৰ কোনো নাই| নিজৰ বাহিৰে এতিয়া আৰু আন কাকোৱেই ভাল নাপাও| নিজৰ ভাল লগা কামবোৰহে কৰো, সকলো নিজৰ বাবেই কৰো| সেইদিনাৰ পিছৰ পৰা ম’ই আৰু কেতিয়াও দুখ কৰা নাই| এতিয়া ম’ই আগতকৈ বেছি সুখী| অ’ ম’ই আজি সুখী, তোমাতকৈও বেছি, সকলোতকৈ বেছি, ম’ই আজি সুখী|

বন্যপ্ৰাণীৰ বৰ্তমান, মানুহৰ ভৱিষ্যত

অসমৰ বন্যপ্ৰাণীসমূহৰ সৰ্বাধিক দামী প্ৰজাতি- গড় হত্যাক লৈ কেৱল দেশতে নহয়, আন্তৰ্জাতিক ক্ষেত্ৰতো হৈ-চৈ হৈছে| পিছে গড় হত্যাৰ আৰৰ লোকসকলৰ নোমহে এডালো লৰাব পৰা নাই| কিছুদিন আগত সম্ভ্ৰান্ত ঘৰৰ বয়স্ক চিকাৰী এজনক হৰিণাৰ মাংসৰ সৈতে হাতে-লোটে ধৰা পেলায় আমাৰ সুযোগ্য বন-সংৰক্ষক বাহিনীয়ে| হৰিণাৰ মাংসই বৈৰী হোৱাৰ দৰে গড়ৰ মাংস নহয় খড়্গহে বৈৰী| পিছে তেওলোকে ইমান সহজে হৰিণ চিকাৰীজনক ধৰিলে কেনেকৈ?
    ওচৰতে বহি থকা মোৰ বন্ধুজনে ক’লে- সহজ কথা, এটা হৰিণাৰ মাংসৰ মূল্য কিমাননো, কেইহাজাৰমান খুব বেছি| পিছে এটা গড়ৰ খড়্গৰ মূল্য কেইবালাখ টকালৈকে হয়| গড় চিকাৰীয়ে যদি প্ৰাপ্ত ধনৰ কেইখনমান মন্ত্ৰপুত নোট বাটে বাটে সিচি যায়, তেন্তে বন-ৰক্ষী বা বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ দৃষ্টি জলক-তবক লাগে| পিছে হৰিণ চিকাৰীৰ খুচুৰা পইচাত তেনে মন্ত্ৰ নাথাকে|
    আচলতে মন্ত্ৰ বা মন্ত্ৰ জনা মন্ত্ৰীৰ হাততহে বন্যপ্ৰাণীৰ ভৱিষ্য‌‌‌ত নিৰ্ভৰ কৰিছে| আনহাতে তেনে মন্ত্ৰীৰ সচ্ছল ভৱিষ্যত নিৰ্ভৰ কৰিছে বন তথা বন্যপ্ৰাণীৰ বৰ্তমানৰ ওপৰত|

কবিতা আৰু কিছু অনুভৱ

বৰ্তমান অসমীয়া কবিতা আৰু কবিসকলৰ কথা কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি| ম’ই সাম্প্ৰতিক অসমীয়া কবিতা সম্প্ৰৰ্কে কোনো নীতিগত আলোচনা কৰিব খোজা নাই, মাত্ৰ তৰুণ প্ৰজন্মৰ কবিসকলৰ প্ৰচেষ্টা সম্পৰ্কে কব বিচাৰিছো| এইখিনিতে উল্লেখ কৰিব বিচাৰো যে কবিৰ সংখ্যা বৃদ্বিৰ লগে লগে যদি গুণগত মানৰো উন্নতি হয়, তেন্তে অসমীয়া কবিতাই সাফল্যৰ শিখৰ চুব| কবিৰ সংখ্যা বৃদ্বিৰ লগতে পাঠকৰ সংখ্যা বঢ়োৱাটোও সকলোৰে লক্ষ্য হোৱা উচিত| কবিসকলে দ্ৰুত সাফল্যৰ চুটি পথ নিবিচাৰি কবিতাৰ গভীৰতাৰ সাধনাত মনোনিৱেশ কৰাৰ লগতে ইয়াক সমাজ আৰু জীৱন-জিজ্ঞাসাৰ মাধ্যম কৰি লোৱাটো সকলোৰে কাম্য| সাফল্য অথবা স্বীকৃতি সকলোৱেই বিচাৰে, কিন্তু স্বীকৃতিয়েই প্ৰথম লক্ষ্য হ’লে এজন কবি পিছলৈ পথভ্ৰষ্ট হোৱাৰ দুৰ্ভাৱনাই অধিক|
    কবিসকলক আৱেগিক, সৰল, সমাজদায়বদ্ব, নিষ্কলুষ চৰিত্ৰৰ ব্যক্তি বুলিয়েই সাধাৰণ মানুহে বিশ্বাস কৰে| তেওলোকে কবিতাত যি আদৰ্শ আৰু দায়বদ্বতাৰ কথা কয়, ব্যক্তিগত জীৱনতো সেই আদৰ্শৰ প্ৰতিফলন ঘটাটো আমাৰ সমাজে কামনা কৰে| পৰস্পৰৰ মাজত বিদ্বেষ আৰু খ্যাতিৰ প্ৰতিযোগিতাত লিপ্ত হোৱাৰ পৰিৱৰ্তে, সকলো কবিয়ে যদি সংগঠিত ৰূপত চৰ্চা অব্যাহত ৰাখে, তেন্তে কবিসকলো আমাৰ সমাজ জীৱনত শক্তিশালীৰূপে পৰিগণিত হ’ব পাৰে| আজি সমাজৰ পৰা যি দ্ৰুততাৰে মানৱীয়তা, সহৃদয়তা, সততা, সৰলতা আদি গুণৰ বিলুপ্তি ঘটিব ধৰিছে, তেনে সময়ত কবিসকলে যদি বাস্তৱ জীৱনটো তেওলোকৰ কাব্য আদৰ্শৰ প্ৰতিফলন ঘটায় তেন্তে আজিৰ এই পৰিৱেশৰ যি অৱনতি হ’ব ধৰিছে সেয়া হয়তো বহুখিনি ৰোধ কৰিব পৰা যাব| ইয়াৰ জৰিয়তে কবিসকলে কেৱল সাহিত্য জগতলৈয়ে নহয়, নিশ্চয়কৈ সমাজ-জীৱনলৈও এক যোগাত্মক অৰিহণা আগবঢ়াব পাৰিব|

অপৰাধ মোৰ

নেজানো তেওৰ চকুয়ে কাক বিচাৰিছিলে,
আশাৰ মায়াবী পখীটি মিছাকৈয়ে উৰি ফুৰিছিল,
যিমানেই তেও আগবাঢ়িছিল দুৰত্ব বাঢ়িহে গৈছিল,
সপোন লক্ষ্য আছিলে আৰু লক্ষ্য সপোন,
পথৰ পৰা পথ ওলায়ে গৈ আছিল,
নেজানো কাৰ বাবে আশাৰ মায়াবী পখীটি মিছাকৈয়ে উৰি ফুৰিছিল,
পুৰণি স্মৃতি বোৰে মোৰ পথত থিয় হৈ মোক কয়,
ইমান ৰ’দত এনেকৈ কিমান ঘুৰি ফুৰিবা,
আহা অকণমান পাৰ হৈ অহা দিনবোৰৰ শীতল ছাত জিৰাই লোৱাহি,
সেই সময় বোৰৰ কথা কও,
য’ত মৰমৰ ফুল ফুলিছিলে,
য’ত কৰোবাৰ ৰূপালী মাতে খিল খিলাই হাহিছিলে,
য’ত কৰোবাৰ চকুৰ পৰা মৰমৰ মুকুতা-মণি সৰিছিলে.
কিন্তু সচাকৈয়ে অপৰাধ মোৰ,
বাওনা হৈ জো’নলৈ হাত মেলিছিলো,
আকাশ খনক মাতিলৈ আনিব বিচাৰিছিলো,
ভাবিছিলো শিলতো ফুল ফুলিব,
কাইতৰ মাজত মৰমৰ সুগন্ধি বিচৰিছিলো,
জুইৰ পৰা শীতলতাৰ আশা কৰিছিলো,
হি’মৰ মাজত বিচাৰিছিলো উমাল মৰম,
সপোন যি দেখিছিলো সচা হোৱাতো বিচাৰিছিলো,
ইয়াৰ বাবে ম’ইতো শাস্তি পাব লগা আছিল পাবয় লাগিব,
সচাকৈয়ে অপৰাধ মোৰহে.....

জোনাকী বাট

যোৱা ৰাতি জোনজনীক আকৌ দেখিলো,
বহুদিনৰ পিছত,
অজস্ৰ তৰাৰ ভিৰৰ মাজতো অকলশৰীয়া,
তথাপি যেন সুখী,
জোনাকৰ পোহৰ বিলোৱাৰ অপাৰ হেঁপাহেৰে ওলাইছিলহি,
চপৰা-চপৰ ডাঁৱৰবোৰে ঢাকিব খুজিছিল জোনজনীক,
সকলো বাধা নেঁওচি জোনাকৰ পোহৰ বিলাইছে মাথোঁ জোনজনীয়ে,
ফাগুনৰ বতাহৰ লগত উৰি অহা ধুলিয়ে ধুসৰ কৰিব নোৱাৰাকৈ,
ফাগুনৰ শুকান আকাশখন উজ্বলাই তুলিছেহি জোনাকেৰে,
মাথোঁ সকলোকে আগুৱাই লৈ যাবলৈ বুলি,
জোনাঁকী বাটেৰে,
আজি সাৰে আছো আকৌ জোনজনীক চোৱাৰ হেপাঁহেৰে,
ৰৈ আছো জোনাকী বাট জোনাকী হোৱালৈ,
জোনজনীৰ পোহৰত জোনাকী বাটেৰে তোমাৰ সৈতে আগুৱাবলৈ,
জোনজনীয়ে ডাঁৱৰ ফালি ওলাই অহাৰ দৰেই,
তুমি আহিবা তোমাৰ মুখমণ্ডলত উৰি থকা চুলি টাৰি গুচাই,
মোৰ মন আকশ উজ্বলাবলৈ,
মোৰ জীৱন বাটৰ জোনাকী সঙ্গী হ’বলৈ.....