আধৰুৱা স্মৃতি - ১৪

সৰু চহৰ খনলৈ বহুত মনত পৰিছে আজি।
মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখন|
বিশাল কংক্ৰিতৰ চহৰৰ ব্যস্ততাই পাহৰাই পেলাইছিল|
মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখনৰ জাৰৰ সুগন্ধি দিনবোৰৰ কথা|
এতিয়া চাগে সকলো ধান কঁটা আৰু মৰণা মৰাত ব্যস্ত|
বালি পথাৰৰখন চাগে সৰিয়ঁহ ফুলৰ সুগন্ধিৰে ভৰি পৰিছে|
এই সময়ত যে গোটেই বালি পথাৰখন হালধীয়া হৈ পৰে|
কিমান দিন যে হ’ল বালি পথাৰখন দেখা নাই|
বালি পথাৰৰ সেই সুমধুৰ মনোমোহা দৃশ্য উপভোগ কৰিব পৰা নাই|
আজি বহুদিনৰ পিছত আকৌ নিজৰ লগত বহিছো, হাতত আদা দিয়া চাহৰ পিয়লাটোলৈ|
আমি সকলোৱে গোটেই জীৱনটো কেৱল পোৱা নোপোৱাকলৈয়ে ব্যস্ত।
মইও তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয়|
আজি ভাবিছো মোৰ মনে বিচৰা সকলো পাইও আজি মই সুখী জানো মা!!! তুমি যেতিয়া মোৰ ওচৰত নাই|
সেই যে দেউতাক এটা নতুন বেগ আৰু এযোৰ নতুন চেণ্ডেল দিম বুলি ভাবিছিলো, আজিলৈ দিয়া নহ’ল|
যন্ত্ৰবোৰৰ মাজত বাস কৰি কৰি আমিও যন্ত্ৰ হৈ পৰিছো আৰু মই চাগে অকণমান বেছি|
সম্পৰ্ক ৰক্ষা কৰিব চাগে মই একেবাৰেই নাজানিছিলো|
তুমি আৰু মই কেতিয়াও একেলগে থাকিব নোৱাৰো আৰু চাগে আতৰিও থাকিব নোৱাৰো|
কিছুদিন আগত এখন বিয়াত তোমাক আকৌ দেখিছিলো|
আগৰ দৰেই সুন্দৰ আৰু সেই হাঁহি থকা চকুজুৰিয়ে কথা কৈছিল|
এনেকুৱা লাগিছিল যেন আমি আকৌ কলেজৰ দিনবোৰলৈ উভতি গৈছো|
তেওঁও মোক দেখিলে, তাৰ লগে লগে মই চুলিখিনি থিক কৰিলো|
তেওঁ আগৰ দৰেই খিলখিলাই হাঁহিব ধৰিছিল|
সেই দিনা আমি বহু ৰাতিলৈ ৰেষ্টুৰেণ্টত বহি কথা পাতিছিলো|
পুৰণি বন্ধুৰদৰে অতীতৰ বহু কথা পাতিলো|
চাৰি ঘণ্টা সময় খুব হাঁহিলো দুয়োয়ে|
তাৰ পিছত মনত সাহস গোটাই শেষত মই সুধিলো "বিয়া হলানে?"
তেওঁ কলে "নাই", তোমাৰ দৰে আন কোনো ফেচা বিচাৰিয়ে নাপালো|
ৰেষ্টুৰেণ্টখন বন্ধ হবৰ সময় হ’ল|
আমি তাৰ পৰা ওলাই ফুটপাথেৰে খোজ ললো, বহুত সময়|
তেওঁৰ চাদঁৰৰ আচলটো বাৰে বাৰে উৰি আহি মোৰ মুখখনি ঢাকি ধৰিছিল|
তেওঁ হঠাতে মই লিখা পুৰণি কবিতা এটি গুণগুণাব লৈছিল|
মই আচৰিত হৈ কলো, তোমাৰ এইটো এতিয়াও মনত আছে|
তেওঁ কলে, মোৰ সকলো মনত আছে|
মোৰ হাতৰ আঙুলিবোৰে তেওঁৰ হাঁতৰ আঙুলি স্পৰ্শ কৰিছিল, তেওঁ একো নকলে|
বহুত সময় নীৰৱে থকাৰ পিছত মই কলো, এটা অৰ্থহীন কথা মনলৈ আহিছে|
তেওঁ কলে তোমাৰ সকলো কথাই অৰ্থহীন|
মই কলো, বলা মনে মনে বিয়া পাতি লও|
তেওঁ কলে, তোমাৰ এইটো আজিলৈকে কোৱা সকলোতকৈ বেছি অৰ্থহীন কথা|
কিছু সময় নীৰৱে থাকিল, তাৰ পিছত আকৌ কলে ভালপোঁৱা আৰু বিবাহৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে|