আধৰুৱা স্মৃতি - ৫

কলেজ কেণ্টিনৰ মেজখন ইমানকৈ লৰিছিলে|

তাতে আকৌ সেইখনৰ ওপৰত ৰছিদহতৰ যিহে তবলা বাদন|

আলী খুৰাই কৈ কৈ ভাগৰি পৰিল|

তথাপি সিহতৰ তবলা বাদন বন্ধ কৰিব নোৱাৰিলে|

মোৰ সদায় ভয় লাগিছিল তোমাৰ কাপোৰত চাহ পৰি যাব বুলি|

আদা দিয়া চাহ তাইও ভাল পাইছিল, ময়ো ভাল পাইছিলো|

মোৰ কবিতাবোৰো ভাল পাইছিল তাই|

তাই মোক কৈছিল, তুমি বহুত অহংকাৰী|

তাৰ পিছত আকৌ খিলখিলাই হাঁহিছিল|

জাৰৰ কুৱঁলিৰ দিনবোৰত তাইৰ হাঁহিবোৰ আৰু বেছি ধুনীয়া লাগিছিল|

শ্ৰেণী কোঠাত সদায় মোৰ কাষতে বহিছিলে|

মই মানা কৰিছিলো, তথাপি বহিছিল|

পুথিভঁৰাললৈও সদায় মোৰ লগতহে গৈছিল|

বুৰঞ্জীটো তাইৰ সকলোতকৈ বেছি পছন্দৰ বিষয় আছিলে|

ল’ৰাবোৰে তাইক নিজৰফালে আকৰ্ষিত কৰিবলৈ চিগাৰেটৰ ধোৱাৰ চকৰি বনাই উৰুৱাইছিল|

সদায় কলেজ ছুটিৰ পিছত তাইক চাবলৈ ভিৰ কৰিছিলহি কলেজ গেটৰ বাহিৰত|

তাই মোক সুধিছিল, ল’ৰাবোৰে ইমান চিগাৰেট কিয় খায়|

মই কওঁ সিহতৰ আৰু কেন্সাৰৰ মাজত হেঙাৰ হ’বলৈ মইনো কোন|

তাইৰ মনত কি আছে চেষ্টা কৰিও জানিব নোৱাৰিছিলো|

কিন্তু মোৰ মনত কি আছে তাই সদায় কব পাৰিছিল, জানো কেনেকৈ?

মই তাইক কওঁ, কেতিয়াবা দীপাৱলীত দুয়োজনে একেলগে চাকি জ্বলাম|

আৰু কওঁ কেতিয়াবা তোমাক মোৰ লগত হয়গ্ৰীৱলৈ লৈ যাম|

তাই কয় তাত থকা সৰু মন্দিৰটোত মনে মনে বিয়া হম আমি|

মই কওঁ তুমি জানানে মোৰ মায়ে তোমাক নিজৰ বোৱাৰী ৰূপে পায় কিমান আনন্দ পাব?

তোমাক কপালত সেই ৰঙা ফোটতিৰে বহুত সুন্দৰ লাগিব|

মায়েও বহুত ভাল পাব|

কলেজবোৰত ২০-২৫ বছৰ দিঘলীয়া পাঠ্যক্ৰম কিয় নাথাকে বাৰু?

দুয়ো একেলগে নামভৰ্তি কৰাই লব পাৰিলো হেতেন|