আধৰুৱা স্মৃতি - ৪

মই খং বহুত কৰিছিলো|

মইতো কৈ দিছিলো, তোমাৰ চকুৱে কথা বহুত কয়|

তাই কয়, বেছি নকৰিবা; যিদিনা মোৰ খং উঠিব, তোমাক নামাতিম, সেইদিনা জানিবা|

ভালপোৱাৰ দিন আছিল সেইবোৰ, ভালপোৱাৰ দুপৰীয়া, ভালপোৱাৰ বৰষুণ, ভালপোৱাৰ জাৰ|

বন্ধুসকল কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে জাৰৰ দিনবোৰ কেৱল প্ৰেমিকসকলৰ বাবেই|

তাই ওৰণিৰ তলৰ পৰা কাজল লোৱা চকুজুৰিৰে মোৰ ফালে একেৰাহে চায়|

জাৰত কপি থকা আঙুলিৰে গৰম চাহৰ পিয়লাটো আৰু জোৰেৰে ধৰে|

জাৰৰ প্ৰতিজাক বতাহেই তাইক আৰু বেছিকৈ কপায় থৈ যায়|

জাৰত কঁপি থকা ওঁঠ জুৰিৰে গৰম গৰম ধোৱা উলিয়াই|

পুৰনি খীৰিকি খনৰ ওচৰত থিয় হৈ দেৰিলৈকে মই অহালৈ বাট চায়|

ম’নালিছাতকৈ কম নাছিল তাইৰ হাহিটি|

হাঁহি তামচাৰ দিনবোৰ পাৰ হৈ গৈছিল এতিয়া|

তেতিয়া আমি কাঁজিয়া নকৰিছিলো|

বন্ধুসকলৰ লগত বহি মেজৰ তলেৰে ইটোৱে সিটোৰ ভৰিৰ আঙুলি নুচুইছিলো|

ইজনে সিজনক ফেঁচা বা ফেঁচি বুলি কৈ ঢকিয়াই নিদিছিলো|

ত‍ত্‍ক্ষণাত এনেকুৱা লাগিব ধৰিছিলে যেন আমি ডাঙৰ হৈছো|

মই হঠাতে তাইৰ লাজুকী হাতৰ পৰশ অনুভৱ কৰিব লৈছিলো|

হঠাতে অনুভৱ কৰিব লৈছিলো সংগোপনে আমাৰ ঘৰৰ দুৱাৰেৰে ভিতৰলৈ পেলোৱা ভৰিৰ খোজ বোৰে কাৰ ঠিকনা বিচাৰিছে|

মই হঠাতে তাইৰ কথকু চকুজুৰিৰ সুমধুৰ মৌনতাবোৰ পঢ়িব পৰা হৈছিলো|

অৱশ্যে তাৰ প্ৰয়োজনো আছিল, কাৰণ তাই যে কেতিয়াও নিজে একো নকৈছিলেই|

দিনবোৰ পাৰ হবলৈ ললে আৰু ভালপোৱাৰ বাট দিঘলীয়া আৰু লগতে কিছুমান অহেতুক যেন লগা চিন্তাও|

এনেকৈয়ে দুটি মন লগ পাবলৈ ধৰিলে|

কেতিয়াবা মিঠাইৰ দোকানত, কেতিয়াবা নৈৰ পাৰত, কেতিয়াবা কলেজৰ পৰা উভতি অহাৰ বাটত, আৰু কেতিয়াবা চিনেমা হ’লৰ বেলক’নিৰ চিটত|

এদিন চিনেমাৰ মাজতে মোৰ কান্ধত মুৰ থৈ কলে আকৌ এজন লৰাৰ খবৰ আহিছে|

বিৰতিৰ সময়ত মই কলো, কাম নাইকিয়া কথা মনলৈ আহিছে|

তাই কলে তোমাৰ মুৰত সদায় কাম নাইকিয়া কথাই আহে|

মই কলো বলা কোনোৱে নজনাকৈ বিয়া পাতি লও|

তাই কলে তোমাৰ এই কথাটো আজিলৈকে কোৱা সকলোতকৈ কাম নাইকিয়া কথা|

তাৰ পিছত আকৌ কলে ষ্টেচন যোৱা শেষৰ বাছখন ৫ বজাত যায় আৰু তাৰ পৰা চহৰলৈ যোৱা নৈখ ৰেলখন ৭.৩০ বজাত|

গোতেই চিনেমাখনো চাব নিদিলে তাই|