আধৰুৱা স্মৃতি - ৮

সৰু চহৰৰ ল’ৰা ম’ই|

সপোনবোৰো সৰু সৰু মোৰ|

সেই সৰু চহৰৰ সৰু ল’ৰাজন এতিয়া এই কংক্ৰিতৰ বিশাল মহানগৰীত বহুত অকলশৰীয়া|

অজস্ৰ ভিৰৰ মাজতো নিংসগতাই সদায় ছাঁৰ দৰে ফুৰে মোৰ লগত|

দীপাৱলীৰ বন্ধ দুদিন, অথচ ঘৰলৈ যাবলৈ আহৰি নাই|

নিজৰ ঘৰ, মা-দেউতাতকৈও বেছি প্ৰয়োজনীয় এতিয়া কাম|

ইমান যে যান্ত্ৰিক হৈ পৰিছো আমিবোৰ|

স্বাৰ্থপৰ সকলো, কেৱল নিজৰ বাবেই দৌৰিছো|

আগতে যে দীপাৱলীত কিমান ফুৰ্তি কৰিছিলো|

ৰাজা-মাইনাহঁতে চাগে আগৰ দৰেই মাঁক খাতনি ধৰিছে ৰংগোলী সাজিবলৈ|

বাইদেউ চাগে গোটেই ঘৰ পৰিষ্কাৰ কৰাত ব্যস্ত|

মা গধুলি চাকি জ্বলোৱাত|

দেউতাই চাগে বিচাৰি বিচাৰি ভাল কলগছ এডাল কাটি আনিছে পদূলিমুখত পুতিবলৈ|

আৰু আইতা চাগে গধুলি লক্ষ্মী পুজাৰ আয়োজনত|

সকলো কামৰ পৰা আজৰি হোৱাৰ পিছত মাঁহত চাগে জেতুকা লোৱাত ব্যস্ত হব|

প্ৰথম দেৱালীৰ পিছদিনা ৰাতিপুৱাই উঠি সকলোৰে পদুলিমুখত আধা পোৰা ফুলঝাৰি আৰু নুফুটা ফটকা বিচাৰি ফুৰাৰ আনন্দই বেলেগ|

কোনে কিমান বেচিকৈ বিচাৰিব পাৰে তাৰ প্ৰতিযোগিতা|

সেইদিনা ফটকা ফুটোৱাৰ আনন্দও বেলেগ|

"Excuse me sir, your coffee"|

এয়াৰ হোষ্টেচ জনীয়ে মাত দিয়াত থতমত খাই টোপনিৰ পৰা সাৰ পোৱা যেন পালো|

ম’ই কলো "Thank you"|

তেওঁ কলে "Happy Diwali Sir"|

ম’ইও তেওঁক শুভেচ্ছা জনালো|

"আপুনি ঘৰলৈ নেযায়" ম’ই সুধিলো|

তেওঁ কলে "আমাৰ দৰে সৰু মানুহবোৰৰ নো কি পুজা, কি দীপাৱলী| কাম কৰিবয় লাগিব"|

উ‌ত্‍সৱ কেৱল আপোনালোকৰদৰে ডাঙৰ মানুহবোৰৰ বাবেহে|

শেষৰ কথাখিনি কওতে মানুহগৰাকীৰ মুখখন সেমেকি গৈছিল|

ম’ই ভাবিব ধৰিলো কিহৰ তাৰনাত পৰি জানো তেওঁ এনেকৈই উত্‍সৱৰ দিনটো কাম কৰিবলগীয়া হৈছে|

চাগে মোৰ দৰেই যান্ত্ৰিক হৈ পৰিছে|

ঘৰলৈ খুব মনত পৰিলে|

পুৰণি দিনৰ কথা ভাবি ভাবি গৈ থাকোতে কেতিয়া নিজৰ গন্তব্য স্থান পালো গমকেই নাপালো|

দুৱাৰমুখত থিয় হৈ বেল বজালো|

ভিতৰত মহিলা এজনীয়ে চিঞৰি কোৱা শুনিলো "হেৰি, কোনোবা আহিছে, দৰ্জাখন খোলকচোন"|

বগা কুৰ্টা আৰু ধুটি পিন্ধি থকা মানুহ এজনে দৰ্জা খুলিলে|

মোক দেখি মানুহজন আচৰিত হৈ পৰিল আৰু আনন্দতে মোক সাৱতি ধৰিলে|

ম’ই কলো, দেউতা ম’ই আহিলো|

আধৰুৱা স্মৃতি - ৭

এদিন ৰাতিপুৱা সাৰ পাই উঠি দেখিলো,

আন্ধাৰৰ কুঁৱলিবোৰ ফালি,

পৰ্বতৰ শিখৰত যেতিয়া বেলি ওলাইছিল,

মনৰ পথাৰত ভাঁলপোৱাৰ পলস পৰিছে,

স্মৃতিৰ জোলোঙাখন সীমাহীন স্মৃতিৰ সুগন্ধি ফুলৰ সুবাসেৰে পৰিপূৰ্ণ,

কিছুমান ক’বলৈ ৰৈ যোৱা,

কিছুমান শুনিবলৈ ৰৈ যোৱা কথা,

অকণমান শুই থকা,

অকণমান উজাগৰে থকা চকুযুৰি মেলি দেখো,

সাগৰৰ ঢৌত মিলি যোৱা নৈ খনৰ দৰেই জীৱনটো,

যিটো জীৱনত মৰমো আছে, দুখো আছে,

কিছু আশা আছে, কিছু নিৰাশাও,

য’ত মিলনৰ আনন্দও আছে আৰু বিদায়ক্ষণৰ দুখো,

সময়বোৰ পাৰ হৈ গৈ আছে বোৱতী নৈৰ দৰে,

আৰু লগতে বাৰে বাৰে কৈ আছে মনৰ পথাৰত পলস পৰিছে,

আৰু স্মৃতিৰ জোলোঙাখন সীমাহীন পাৰহৈ অহা দিনৰ স্মৃতিৰ সুবাসেৰে পৰিপূৰ্ণ হ’ব ধৰিছে.....

আধৰুৱা স্মৃতি - ৬

স্মৃতিৰ জোলোঙাত জানো কি কি আছে?

জানো জোলাঙাখন সৰু ফঁটা-ছিতা|

তথাপি বহুত মৰমৰ, বহুত আদৰৰ|

গোটেই জীৱনৰ সাৰাংশখিনি যেন তাত সযতনে সাচি ৰখা হৈছে|

লৰালিৰ জাৰৰ আলসুৱা দিনবোৰ|

গৰমৰ দিনত দেউতাৰ স্কুটাৰখন লৈ ৰাতি দুপৰলৈ ঘুৰি ফুৰা দিনবোৰ|

বৰষুণত তিতি তিতি স্কুলৰ পৰা অহা দিনবোৰ|

সৰু সৰু কিমান যে সুমধুৰ স্মৃতি|

মেচত সদায় মাছ-মাংসৰ আয়োজন|

কিন্তু মায়ে ৰান্ধি দিয়া পোৰা আলু পিটিকা ভাত মুঠিৰ সমান যে একোৱে নহয়|

ওচৰ চুবুৰীয়াৰ বাৰীৰ পৰা আম চুৰি কৰা দিনবোৰ|

আইতাৰ কোলাত মুৰ থৈ সাধু শুনা দিনবোৰ|

ক্ৰিকেট খেলি পুলিচ খুৰাৰ ঘৰৰ খিৰিকীৰ আইনা ভগা দিনবোৰ|

আকৌ জানো উভতি আহিব সেইদিনবোৰ|

সেই সুমধুৰ সোণোৱালী হাঁহি-ধেমাঁলিৰ দিনবোৰ|

আছে জানো স্মৃতিৰ ফঁটা-ছিতা জোলোঙাখনত সেইদিনবোৰ?

আধৰুৱা স্মৃতি - ৫

কলেজ কেণ্টিনৰ মেজখন ইমানকৈ লৰিছিলে|

তাতে আকৌ সেইখনৰ ওপৰত ৰছিদহতৰ যিহে তবলা বাদন|

আলী খুৰাই কৈ কৈ ভাগৰি পৰিল|

তথাপি সিহতৰ তবলা বাদন বন্ধ কৰিব নোৱাৰিলে|

মোৰ সদায় ভয় লাগিছিল তোমাৰ কাপোৰত চাহ পৰি যাব বুলি|

আদা দিয়া চাহ তাইও ভাল পাইছিল, ময়ো ভাল পাইছিলো|

মোৰ কবিতাবোৰো ভাল পাইছিল তাই|

তাই মোক কৈছিল, তুমি বহুত অহংকাৰী|

তাৰ পিছত আকৌ খিলখিলাই হাঁহিছিল|

জাৰৰ কুৱঁলিৰ দিনবোৰত তাইৰ হাঁহিবোৰ আৰু বেছি ধুনীয়া লাগিছিল|

শ্ৰেণী কোঠাত সদায় মোৰ কাষতে বহিছিলে|

মই মানা কৰিছিলো, তথাপি বহিছিল|

পুথিভঁৰাললৈও সদায় মোৰ লগতহে গৈছিল|

বুৰঞ্জীটো তাইৰ সকলোতকৈ বেছি পছন্দৰ বিষয় আছিলে|

ল’ৰাবোৰে তাইক নিজৰফালে আকৰ্ষিত কৰিবলৈ চিগাৰেটৰ ধোৱাৰ চকৰি বনাই উৰুৱাইছিল|

সদায় কলেজ ছুটিৰ পিছত তাইক চাবলৈ ভিৰ কৰিছিলহি কলেজ গেটৰ বাহিৰত|

তাই মোক সুধিছিল, ল’ৰাবোৰে ইমান চিগাৰেট কিয় খায়|

মই কওঁ সিহতৰ আৰু কেন্সাৰৰ মাজত হেঙাৰ হ’বলৈ মইনো কোন|

তাইৰ মনত কি আছে চেষ্টা কৰিও জানিব নোৱাৰিছিলো|

কিন্তু মোৰ মনত কি আছে তাই সদায় কব পাৰিছিল, জানো কেনেকৈ?

মই তাইক কওঁ, কেতিয়াবা দীপাৱলীত দুয়োজনে একেলগে চাকি জ্বলাম|

আৰু কওঁ কেতিয়াবা তোমাক মোৰ লগত হয়গ্ৰীৱলৈ লৈ যাম|

তাই কয় তাত থকা সৰু মন্দিৰটোত মনে মনে বিয়া হম আমি|

মই কওঁ তুমি জানানে মোৰ মায়ে তোমাক নিজৰ বোৱাৰী ৰূপে পায় কিমান আনন্দ পাব?

তোমাক কপালত সেই ৰঙা ফোটতিৰে বহুত সুন্দৰ লাগিব|

মায়েও বহুত ভাল পাব|

কলেজবোৰত ২০-২৫ বছৰ দিঘলীয়া পাঠ্যক্ৰম কিয় নাথাকে বাৰু?

দুয়ো একেলগে নামভৰ্তি কৰাই লব পাৰিলো হেতেন|

আধৰুৱা স্মৃতি - ৪

মই খং বহুত কৰিছিলো|

মইতো কৈ দিছিলো, তোমাৰ চকুৱে কথা বহুত কয়|

তাই কয়, বেছি নকৰিবা; যিদিনা মোৰ খং উঠিব, তোমাক নামাতিম, সেইদিনা জানিবা|

ভালপোৱাৰ দিন আছিল সেইবোৰ, ভালপোৱাৰ দুপৰীয়া, ভালপোৱাৰ বৰষুণ, ভালপোৱাৰ জাৰ|

বন্ধুসকল কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে জাৰৰ দিনবোৰ কেৱল প্ৰেমিকসকলৰ বাবেই|

তাই ওৰণিৰ তলৰ পৰা কাজল লোৱা চকুজুৰিৰে মোৰ ফালে একেৰাহে চায়|

জাৰত কপি থকা আঙুলিৰে গৰম চাহৰ পিয়লাটো আৰু জোৰেৰে ধৰে|

জাৰৰ প্ৰতিজাক বতাহেই তাইক আৰু বেছিকৈ কপায় থৈ যায়|

জাৰত কঁপি থকা ওঁঠ জুৰিৰে গৰম গৰম ধোৱা উলিয়াই|

পুৰনি খীৰিকি খনৰ ওচৰত থিয় হৈ দেৰিলৈকে মই অহালৈ বাট চায়|

ম’নালিছাতকৈ কম নাছিল তাইৰ হাহিটি|

হাঁহি তামচাৰ দিনবোৰ পাৰ হৈ গৈছিল এতিয়া|

তেতিয়া আমি কাঁজিয়া নকৰিছিলো|

বন্ধুসকলৰ লগত বহি মেজৰ তলেৰে ইটোৱে সিটোৰ ভৰিৰ আঙুলি নুচুইছিলো|

ইজনে সিজনক ফেঁচা বা ফেঁচি বুলি কৈ ঢকিয়াই নিদিছিলো|

ত‍ত্‍ক্ষণাত এনেকুৱা লাগিব ধৰিছিলে যেন আমি ডাঙৰ হৈছো|

মই হঠাতে তাইৰ লাজুকী হাতৰ পৰশ অনুভৱ কৰিব লৈছিলো|

হঠাতে অনুভৱ কৰিব লৈছিলো সংগোপনে আমাৰ ঘৰৰ দুৱাৰেৰে ভিতৰলৈ পেলোৱা ভৰিৰ খোজ বোৰে কাৰ ঠিকনা বিচাৰিছে|

মই হঠাতে তাইৰ কথকু চকুজুৰিৰ সুমধুৰ মৌনতাবোৰ পঢ়িব পৰা হৈছিলো|

অৱশ্যে তাৰ প্ৰয়োজনো আছিল, কাৰণ তাই যে কেতিয়াও নিজে একো নকৈছিলেই|

দিনবোৰ পাৰ হবলৈ ললে আৰু ভালপোৱাৰ বাট দিঘলীয়া আৰু লগতে কিছুমান অহেতুক যেন লগা চিন্তাও|

এনেকৈয়ে দুটি মন লগ পাবলৈ ধৰিলে|

কেতিয়াবা মিঠাইৰ দোকানত, কেতিয়াবা নৈৰ পাৰত, কেতিয়াবা কলেজৰ পৰা উভতি অহাৰ বাটত, আৰু কেতিয়াবা চিনেমা হ’লৰ বেলক’নিৰ চিটত|

এদিন চিনেমাৰ মাজতে মোৰ কান্ধত মুৰ থৈ কলে আকৌ এজন লৰাৰ খবৰ আহিছে|

বিৰতিৰ সময়ত মই কলো, কাম নাইকিয়া কথা মনলৈ আহিছে|

তাই কলে তোমাৰ মুৰত সদায় কাম নাইকিয়া কথাই আহে|

মই কলো বলা কোনোৱে নজনাকৈ বিয়া পাতি লও|

তাই কলে তোমাৰ এই কথাটো আজিলৈকে কোৱা সকলোতকৈ কাম নাইকিয়া কথা|

তাৰ পিছত আকৌ কলে ষ্টেচন যোৱা শেষৰ বাছখন ৫ বজাত যায় আৰু তাৰ পৰা চহৰলৈ যোৱা নৈখ ৰেলখন ৭.৩০ বজাত|

গোতেই চিনেমাখনো চাব নিদিলে তাই|

আধৰুৱা স্মৃতি - ৩

সৰু চহৰৰ লৰা মই, বচ এইয়াই মোৰ কাহিনী|

অকণমান দুখ, অকণমান সুখ|

বচ মই অকণমান পুৰণি চিন্তাধাৰাৰ মানুহ|

অকণমান ৰক্ষণশীল, দুৰদৰ্শন আকশবাণীৰ দিনৰ মানুহ|

পোৱাৰ আশা কৰো, হেৰুৱাবলৈ ভয় কৰো, সপোন দেখো|

প্ৰতিদিনেই ৰাতিপুৱা শুই উঠাৰ পিছত জীৱনটো সেই আগৰ দৰেই এক অবুজ সাথৰ যেন লাগে|

সদায় ৰাতিপুৱা এটি নতুন সমস্যাই মোৰ দুৱাৰ দলিত থিয় দিয়েহি|

সদায় এটি নতুন সাথৰৰ উত্তৰ বিচাৰি খোজ পেলাও|

মইতো আন কোনো নহয়, বচ আপোনালোকৰ দৰেই মই|

আপোনালোকৰ ভাষাতে কথা কও, আপোনালোকৰ ওচৰ চুবুৰীয়াতে থাকো|

আপোনালোকৰ চুবুৰীৰ সৰু আলিবাটতিৰেই অহা-যোৱা কৰো|

মোৰ দৃষ্টিৰে এবাৰ চাওকচোন, আপোনালোকৰ জীৱনেই জীয়াই আছো মই|

বচ সৰু চহৰৰ লৰা মই, আৰু এইয়াই মোৰ কাহিনী|