কান্দোন

কান্দোনৰ পৃথিৱীত যেন আৰু এটা কান্দোনৰ বেলি উদয় হয়|
বলিয়া মেঘৰ সেই ৰিক্ত আকাশ ৰহস্যময়তাত|
কান্দোনৰ সহচৰো দিগবলয়ৰ লগত|
যেন বিলিন হ’ব আৰু এক কল্লোলিত কান্দোনৰ অশান্তজৰ্জৰ দিগবলয়|
কান্দোনৰ কৰুণিক ঢৌ কোলাহলৰ মাজেৰে বাট আমাৰ|
স্বপ্নবাক সেই নাক্ষত্ৰিক হাহি পোহৰ|

বিমুগ্ধ বিষ্ময় ব্যকুলতাত বুৰ যাও অনাবিল আনন্দৰ সেই মায়াবী শিবিৰত|
হাত মেলি উৰি উৰি যায় নেকি তোমাৰ বুকুৰ পৰা গোট মাৰি শিল হোৱা, শিল হৈ চেচা হোৱা তোমাৰ বুকুৰ মৰম|
অজস্ৰ কান্দোনৰ সা ৰে গা মা পা.....|
কান্দি কান্দি আমি বুকু পাতি লও হেজাৰ হেজাৰ শোকৰ বুলেট|
কান্দি কান্দি আমি তেজত পুহি ৰাখো একালৰ সূৰ্য্য সতেজ|

কান্দিব জনাতো এক নিপুন কলা যদিহে তৰপে তৰপে অকা থাকে তাৰ সীমাহীন হৃদয়ৰ নিভাজ উত্তাপৰ ছায়াছবি|
প্ৰতিটো কান্দোনতে একোটা কবিতাৰ জন্ম|
প্ৰতিটো কবিতাতে জীৱনৰ বিৰল অৰ্থ|
প্ৰতিটো কান্দোনেই হব পাৰে একো একোটা প্ৰছণ্ড ধুমুহাৰ নাম|
প্ৰতিটো ধুমুহাই এছাৰি পেলাব পাৰে যন্ত্ৰণাৰ অলেখ নিৰ্মম পাহাৰ|
আৰু এই কান্দোনৰ মাজেদিয়েই তুমি ম’ই যাম এদিন খাণ্ডিবলৈ মাটি কিম্বা জ্বলাবলৈ চিটাৰ জুই|
আমাৰ প্ৰিয়জনৰ, আপোনজনৰ..... তাৰপিছত.....! আমাৰ.....?????