আধৰুৱা স্মৃতি - ৯

সৰু চহৰৰ লৰা মই|

আজি মই সৰু চহৰখনত|

মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখনত|

কিন্তু মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখন যে আৰু মোৰ হৈ থকা নাই|

বহু দূৰলৈ গুচি গৈছে মোৰপৰা|

মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখনত এতিয়া বিশাল অট্টালিকাৰ ৰাজত্ব|

আলিবাটত শিশুহঁতৰ দৌৰা-দৌৰি নহয়|

প্ৰতিযোগিতা মাথোঁ অত্যাধুনিক যান-বাহনৰ|

তথাপি যে আজিও বুকুৰ আপোন মোৰ মৰমৰ সৰু চহৰখন|

কলা ধোৱাই ম্লান কৰিব নোৱাৰে তোমাৰ-আমাৰ স্মৃতিবোৰ|

সৌসিদিনা সকলোৰে লগত আবিৰেৰে আকাশ ৰাঙলী কৰা দিনবোৰ|

ঘৰে ঘৰে গৈ হ’লী গীত গোৱা দিনবোৰ|

লক্ষ্মী পূজাৰ ভোজভাত খোৱা দিনবোৰ|

অত্যাধুনিক নাছিল তেতিয়াৰ পূজা আজিৰ দৰে|

তথাপি ম্লান কৰিব নোৱাৰে সেই স্মৃতি আজিৰ ৰঙা-নীলা বিজুলীবাতিয়ে|

এইবেলি পূজাত সৰু চহৰখনত মই|

কিন্তু সকলো যেন যান্ত্ৰিক যেনহে লাগিছে|

লৰালিৰ পূজাৰ মাদকতা আৰু আনন্দ যে আজি আৰু কতো পাবলৈ নাই|

তোমাৰ বাৰু মনত আছেনে সেইদিনবোৰ|

পূজাত একেলগে জীলাপিৰ সোৱাদ লোৱা দিনবোৰ|

ৰাতি সকলোৱে মিলি ধানখেৰৰ দলিচাত বহি নাটক চোৱা দিনবোৰ|

নাটকৰ মাজে মাজে চানা-ভজাৰ সোৱাদ লোৱা দিনবোৰ|

পৰেশ কাই আৰু নাই নাটকৰ মাজত চানা-ভজাৰ সোৱাদ দিবলৈ|

পৰেশ কাইৰ দৰে সকলো যেন নিঃশেষ হ’ব ধৰিছে|

হয়তো এদিন তুমিও এৰি যাবা মোক|

থাকি যাব মাথোঁ তোমাৰ স্মৃতিবোৰ|

মোৰ হৃদয়ৰ স্মৃতিৰ জোলোঙাত সযতনে নীৰৱে|

তোমাৰ-আমাৰ আধৰুৱা স্মৃতিবোৰ.....